مبانی نظری و ادبیات تحقیق موسیقی درمانی

موسیقی درمانی
موسیقی درمانی بیش از هر تکنیک درمانی دیگری با زندگی روزمره مردم آمیخته و با نیاز و احساس آنها عجین شده است. به­طوری که همان خواب و خوراک، خواندن و نیز در هر مکان و محفلی دیده و شنیده می­شود. اما علت گرایش و علاقه مردم به موسیقی به­خاطر طبیعت و فطرت آدمی است که مجذوب موسیقی است. ذات محرک موزون موسیقی با فطرت وحدت­طلب آدمی پیوندی ناگسستنی دارد. پیوندی که در همه دوره­ها و مراحل تمدن بشری در میان همه اقوام دید می­شود و گسستگی از آن غیر ممکن است. در مقاطع محدودی از زمان، برخی فرهنگ­ها به لحاظ انحطاط و یا آشفتگی استنباط کوشیدند از آن برحذر باشند، اما در عمل موفق نبوده­اند و در عوض بنا بر نیاز فعال روانی طبع بشری به استفاده مطلوب از آن معترف گشته­اند. طبیعت آدمی چه در اساس بیولوژیک و چه در ساختار روانی، مسیری آهنگین و رو به جلویی را می­پیماید و ریتم و هارمونی در ساختمان آن ریشه دارد. به همین لحاظ، مجذوب نظم و هماهنگی و کنش­های ریتمیک بیرونی می­شود (زاده­ محمدی ،1388).

انجمن موسیقی درمانی آمریکا (1997) موسیقی درمانی را استفاده از موسیقی برای اهداف درمانی شامل تحدید، ایجاد و تقویت سلامت بدنی ـ روانی تعریف می­کند (زاده محمدی، 1388) فرهنگ لغات انگلیسی میراث آمریکا، موسیقی را هنر تنظیم اصوات در زمان، جهت فراهم آوردن ترکیب ممتد و واحد از طریق ملودی[1] و هارمونی[2]، ریتم[3] و طنین [4]تعریف می­کند (سناریدر و لیندوکویست[5]، 2006). انجمن موسیقی درمانی استرالیا (1989) تعریف موسیقی درمانی را استفاده برنامه­ریزی شده از موسیقی برای اهداف درمانی و رفع نیازهای کودکان و بزرگ­سالان که به دلیل اجتماعی، عاطفی، بدنی، ذهنی آسیب دیده­اند ارائه می­دهد. انجمن حرفه موسیقی درمان­گران، موسیقی درمانی را به عنوان ابزار و شبکه­های ارتباطی برای ایجاد رابطه متقابل بین بیمار و درمان­گر از راه موسیقی و نشانه­های موسیقایی تعریف می­کند که می­تواند هم در وضعیت بیمار و هم در شیوه درمان تغییراتی ایجاد کند. درمان­گر با استفاده از ارتباط خلاق موسیقایی در موقعیت درمانی، تجربه­هایی بر اساس موسیقی را به وجود می­آورد که به اهداف درمانی منجر می­شود. (همان)