مبانی نظری و ادبیات تحقیق روانشناسی مثبت گرا

تعریف روان شناسی مثبت گرا
پترسون (2006) روان شناسی مثبت گرا را مطالعه علمی امور درست در زندگی از تولد تا مرگ و توقفگاه های بین این دو می داند.  سلیگمن و چیکزنت میهای (2000) در مورد هدف روان شناسی مثبت گرا می نویسند «هدف روان شناسی مثبت گرا آغاز تغییر در نوع پرداخت روان شناسی، از اشتغال خاطر صرف به بدترین امور در زندگی به پرداختن به شرایط مثبت است». سونیا لوبومیرسکی  و آلیسون آبه  معتقدند که روان شناسان مثبت گرا متعهدند تا عواملی را بررسی کنند که به افراد، خانواده ها و جوامع اجازه می دهد تا رشد کرده شکوفا شوند و به شکلی بهینه عمل کنند. داک ورث ، استین  و سلیگمن (2005) در مقاله جامعی در نخستین شماره مجله سالنامه روان شناسی بالینی ، روان شناسی مثبت گرا را چنین تعریف کرده اند؛
«روان شناسی مثبت گرا مطالعه علمی تجربه های مثبت و صفات فردی مثبت و نهادهایی است که رشد آن ها را تسهیل می کنند. روان شناسی مثبت با توجه به اینکه به آسایش روانی  و کارکرد بهینه می پردازد، در بدو امر شاید یک پیوست روان شناسی بالینی یا بخشی از آن باشد اما ما چیز دیگری معتقدیم. باور ما این است افرادی که شدیدترین فشارهای روان شناختی را تحمل می کنند در زندگی به دنبال امری به مراتب بیشتر از تسکین یافتن از درد و رنج هستند. افراد دچار مشکل در پی خشنودی بیشتر، لذت بیشتر و رضایتمندی بیشترند تا صرف کمتر کردن غم و نگرانی. آنان به دنبال ساخت نقاط قوتند نه اصلاح نقاط ضعفشان، آن ها به دنبال زندگی معنادار و دارای قصد و هدفند. بدیهی است که این شرایط به سادگی و با رفع درد و ناراحتی حاصل نمی شوند.» (داک ورث و همکاران، 2005).