پروپوزال بررسي رابطه بين عوامل سازماني ، مديريتي و ارتقاء بهره وري نيروي انساني

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..doc) ( قابل ويرايش و آماده پرينت )
تعداد صفحه : 31 صفحه

 قسمتی از متن word (..doc) : 
 

‏مقدمه :
‏اولين ‏و ‏مهمترين ‏مولفه ‏توسعه ‏در ‏هر ‏کشور ‏انسان ‏است . ‏نيروي انساني ‏سهم ‏عمده اي ‏در ‏توسعه ‏اقتصادي ‏، ‏اجتماعي ‏، ‏فرهنگي ‏و غيره … ‏دارد . ‏انسان ‏به عنوان ‏محور ‏توسعه ‏نقش ‏اساسي ‏را ‏در ‏تمام عرصه ها ‏بازي ‏مي ‏کند . ‏در ‏واقع ‏نيروي ‏انساني ‏مهمترين ‏زير ‏ساخت هر ‏مجموعه ‏يا ‏سازمان ‏و ‏کشور ‏است، ‏چون ‏اساس ‏حرکت ‏به ‏سوي توسعه ‏وتعالي ‏است . ‏مشاركت ‏كاركنان ‏درامور ‏و ‏تلاشهاي ‏آگاهانه آنان ‏همراه ‏با ‏انضباط ‏كاري ‏مي‏‌‏تواند ‏بر ‏ميزان ‏بهره وري ‏و ‏ارتقاء ‏آن تاثير ‏گذار ‏باشد. ‏ روح ‏فرهنگ ‏بهبود ‏بهره وري ‏بايد ‏در ‏كالبد ‏سازمان دميده ‏شود ‏كه ‏در ‏آن ‏ميان ‏نيروي ‏انساني ‏هسته ‏مركزي ‏را ‏تشكيل مي‏‌‏دهد ‏( پدرام ، 1390 : 19 ).
‏امروزه نقش و اهميت نيروي انساني بر هيچ کس پوشيده نيست . در بين عوامل توليد ( زمين ، نيروي انساني ، تکنولوژي ، سرمايه ) باارزش ترين ، کمياب ترين فاکتور نيروي انساني است عدم توجه به بهره وري نيروي انساني و توجه صرف به ديگر عوامل نه تنها باعث کاهش کارايي و اثربخشي در سازمان مي گردد بلکه باعث افزايش ضايعات و حوادث و ايجاد نارضايتي در نيروي انساني مي گردد‏ ( طالقاني و احمدزاده ، 1390 : 2 ) .
‏کوشش ‏هاي ‏اقتصادي ‏انسان ‏هميشه ‏و همواره ‏معطوف ‏بر ‏آن ‏بوده ‏است ‏که ‏حداکثر نتيجه ‏را ‏از ‏حداقل ‏تلاش ‏ها ‏و ‏امکانات ‏بدست آورد. ‏اين ‏تمايل ‏را ‏مي ‏توان ‏اشتياق ‏وصول ‏به افزون ‏تر ‏نام ‏نهاد . ‏جميع ‏اختراعات ‏و ‏« ‏بهره ‏وري ‏»‏ ابداعات ‏بشر ‏از ‏ابتدايي ‏ترين ‏ابزار ‏کار ‏در ‏اعصار بدوي ‏گرفته ، ‏تا ‏پيچيده ‏ترين ‏تجهيزات ‏مکانيکي و ‏الکترونيکي ‏زمان ‏حاضر، ‏متأثر ‏از ‏همين ‏تمايل و ‏اشتياق ‏مي ‏باشد. ‏در ‏بينش ‏مديريت ‏علمي، ‏با خردگرايي ‏« ‏فردريک ‏و ‏تيلور ‏» ‏بنيانگذاري مترادف ‏با ‏« ‏رفتار ‏عقلايي ‏سازمان ‏» ‏سازماني ‏يا بهره ‏وري ‏و ‏کارايي ‏به ‏کار ‏مي ‏رود، ‏و ‏اصولاً دانش ‏افزايي ‏مديريت ‏عبارت ‏است ‏« ‏از بهره ‏وري ‏و ‏استفاده ‏بهينه ‏از ‏منابع ‏و ‏امکانات ‏موجود ‏به ‏منظور ‏نيل ‏به ‏اهداف ‏تعيين ‏شده‏ ‏»‏ ( ميرغفوري و صيادي ، 1387 : 134 ) .