پاورپوینت درباره عزاداری و عاشورا در سیر تاریخ و اسناد ممنوعیت و محدودیت عزاداری در زمان رژیم منحوس

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

دسته بندی : پاورپوینت

نوع فایل : .ppt ( قابل ويرايش و آماده پرينت )

تعداد اسلاید : 15 اسلاید

قسمتی از متن .ppt :

عزاداری و عاشورا در سیر تاریخ و اسناد ممنوعیت و محدودیت عزاداری در زمان رژیم منحوس پهلوی

ماه محرم

محرم يا محرم الحرام ماه اول سال در تقويم هجري قمري است كه روز اول آن آغاز اين سال محسوب مي شود.
شروع سال قمري و ماه محرم براي شيعيان يادآور قيام امام حسين (ع ) است. اين حادثه خونين و جان گداز در سال 61 ه.ق موجب گرديد كه از آن به بعد همواره نام و ياد ماه محرم مترادف با حادثه جان گداز شهادت امام حسين (ع) و يارانش باشد.
بي‌گمان نخستين كساني كه در شهادت امام حسين (ع) و يارانش به عزاداري پرداختند اهل بيت آن حضرت و بني‌هاشم بودند، شروع عزاداري نيز بلافاصله پس از شهادت امام حسين (ع) در سرزمين كربلا بود.
در ميان صحابه نيز جابر عبدالله انصاري چند روز بعد از واقعه به سرزمين كربلا آمد و عزاداري كرد. ام سلمه از زنان پيامبر (ص) نيز با اطلاع از واقعه كربلا در مدينه به عزاداري پرداخت.
در اواخر حكومت اموي و اوايل حكومت عباسيان، با كاهش فشارها و محدوديت‌ها بر شيعيان عزاداري امام حسين (ع) توسط امام باقر و امام صادق (ع ) به عنوان يك مراسم ديني ساليانه رواج يافت، و مجالس عزا به صورت دسته جمعي در حضور امامان و در بيوت ايشان برگزار مي‌شد و شاعران و مداحان اشعاري را در مرثيه امام حسين (ع) و يارانش مي‌خواندند. با قدرتمند شدن عباسيان و مخالفت شديد آنان با شيعيان، اين مراسم

از گسترش بازماند. حتي متوكل عباسي قبر امام حسين (ع ) را خراب و زيارت ايشان را ممنوع كرد. در زمان امام رضا (ع) باز فضاي مناسبي براي احياي اين مراسم ايجاد شد اما مقطعي و زودگذر بود و بعد از ايشان ائمه اطهار در تقيه به سر مي‌بردند و امكان بر پا كردن مجالس عزاداري براي آنان مهيا نبود.
در عصر اموي– كميت بن زيد اسدي – كثيره عزه– فرزدق و سيد حميري، و در عصر عباسيان محمد بن صالح علوي حماني و محمد بن علي از جمله شعرايي بودند كه درباره واقعه كربلا مرثيه و شعر گفتند.
در قرن چهارم با گسترش تشيع و تشكيل حكومت‌هاي شيعي مذهب آل بويه، فاطميان مصر و حمدانيان مراسم عزاداري امام حسين (ع) و يارانش در سراسر جهان اسلام گسترش يافت. بعد از سلسله آل بويه، حنابله بغداد و سلجوقيان به مخالفت با عزاداري شيعيان پرداختند. اما با گذشت زمان و هم‌‌زيستي مسالمت‌آميز شيعيان با اهل سنت، اين مراسم دوباره برقرار شد و در ميان اهل سنت نيز راه يافت.
از قرن پنجم به بعد كساني پيدا شدند كه در كوچه و بازار و مسجد و مدرسه، فضائل و مناقب خاندان پيامبر را مي‌خواندند و مظلوميت آنان به ويژه امام حسين (ع) را ذكر مي‌كردند كه به آنان مناقب‌خوان و بعدها مداح گفتند.