صفحه محصول - پیشینه و مبانی نظری خودتنظیمی

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..docx) ( قابل ويرايش و آماده پرينت )
تعداد صفحه : 34 صفحه

 قسمتی از متن word (..docx) : 
 

1
‏خودتنظیمی
‏ امروزه یادگیری خودتنظیمی به عنوان یک سازه مهم در آموزش و پرورش مطرح بوده و مورد توجه سیاست گذاران، معلمان، مربیان و والدین قرار گرفته است (احمدپور، 1387). در واقع توجه اصلی پژوهشگران به این مسئله معطوف است که چه باید کرد تا دانش‏‏آموزان در آموختن مستقل بوده و بتوانند یادگیری خود را شخصا اداره و رهبری کنند؛ یعنی مسئولیت یادگیری خود را به عهده گرفته و رفتار خود را کنترل نمایند تا متکی به معلم بار نیایند (شعاری نژاد، 1380). بنابراین، یادگیری خودتنظیمی به عنوان یک نظریه‏‏ی یادگیری جدید مار را قادر می سازد که دانش و آگاهی خود را به زندگی واقعی انتقال داده و دانش‏‏آموزان را به نحوی پرورش دهیم که به صورتی مستقل و بدون وابستگی به دیگران بتوانند دانش اساسی خودشان را شکل دهند (رفیعیان، 1379). خودتنظیمی یعنی تعیین اهداف، تکمیل برنامه‏‏ای در جهت دستیابی به آن اهداف، تعهد نسبت به انجام آن برنامه، اجرای فعال برنامه و اقدامات دیگری که در جهت بازخورد و اصلاح یا تعیین جهت انجام می گیرد (آسچAsch
‏، 2004، به نقل از جعفری، 1390).
‏1-3-2- نظریه‏‏ی خودتنظیمی بندورا
‏ یکی از نظریه‏‏های خودتنظیمی که سازه‏‏‏ی خودتنظیمی را مورد توجه قرار می‏‏دهد، نظریه‏‏ی شناختی- اجتماعی بندورا می‏‏باشد. به نظر بندورا، تعامل عوامل بیرونی و درونی می‏‏تواند در خودتنظیمی تاثیر داشته باشد. عوامل بیرونی با فراهم کردن معیارهایی برای ارزیابی رفتار خود فرد و ایجاد تقویت برای آن رفتار بر خودتنظیمی تاثیر می‏‏گذارند. عوامل درونی نیز ناشی از درون خود فرد می‏‏باشند. بنابراین، افراد معیارهای درونی را در خود شکل می
2
‏‏دهند و بر اساس آنها به خودشان پاداش داده و یا خود را تنبیه می‏‏کنند (امیدوار، 1385).
‏ نظریه‏‏ی بندورا عملکرد انسانی را بر حسب تعاملات رفتاری، متغیرهای محیطی، شناخت و سایر عوامل شخصی بررسی می‏‏کند. این سه دسته متغیر می‏‏توانند بر یکدیگر تاثیرات متقابل داشته باشند (شانگ، 2002).
‏شخص
‏محیط
‏رفتار
‏شکل1-2- مدل تعامل سه جانبه
‏ همانطور که در شکل 1-2 آمده است، مطابق با نظریه شناختی- اجتماعی بندورا، رشد خودتنظیمی به عوامل شخصی، محیطی و رفتای که به طور جداگانه اما در ارتباط با یکدیگر عمل می‏‏کنند، وابسته است. بر اساس این رویکرد خودتنظیمی صرفا تحت تاثیر عوامل شخصی ایجاد نمی‏‏شود، بلکه از محیط و رفتار نیز تاثیر می‏‏پذیرد. یادگیری خودتنظیمی زمانی به وجود می‏‏آید که فرد بتواند فرایندهای شخصی را برای تنظیم راهبردهای رفتاری و محیط به کار گیرد (زیمرمن و شانگ، 2002).
‏ بندورا بیان می‏‏کند که خودتنظیمی از طریق سه عملکرد جانبی کار می‏‏کند: خویشتن‏‏نگری، خود قضاوتی، و خود واکنش‏‏سازی (شیرازی تهرانی، 1381). خویشتن‏‏نگری، یعنی فرد عملکرد خود را مورد مشاهده قرار داده و سوابق خویش را مورد توجه قرار می
4
‏‏دهد. خود قضاوتی، یعنی فرد عملکردش را با توجه به یک هدف تعریف شده مورد ارزیابی قرار می‏‏دهد. خود‏‏واکنشی نیز ارزیابی پیشرفت به سوی هدف نامیده می‏‏شود (اکسان Aksan
‏، 2009). با توجه به این مطالب، افراد خودتنظیم ابتدا رفتار خود را مورد بازبینی قرار داده و در طی این بازبینی، رفتارهای خود را مورد قضاوت قرار می‏‏دهند. به عبارت دیگر، بر اساس معیارها و اهدافی که برای خود برگزیده اند، تعیین می‏‏کنند که کدام یک از رفتارها با استانداردها و اهداف شخصی‏‏شان هماهنگ بوده و کدام یک ناهماهنگ می‏‏باشد. سپس بر اساس این قضاوت‏‏ها نسبت به خود واکنش نشان می‏‏دهند، یعنی برای آن رفتارها خود را سرزنش می‏‏کنند یا پاداش می‏‏دهند (شیرازی تهرانی، 1381).
‏2-3-2- ابعاد راهبردهای یادگیری خودتنظیمی
‏ بر اساس نظر زیمرمن و پونز، ابعاد راهبردهای یادگیری خود تنظیمی عبارتند از: راهبردهای رفتاریbehavioural strategys
‏، راهبردهای انگیزشیmotivational strategys
‏، راهبردهای شناختیcognitive strategys
‏ و راهبردهای فرا شناختیmetacognitive strategy
‏.
‏1-2-3-2- راهبردهای رفتاری
‏ خودتنظیمی رفتاری، به استفاده بهینه‏‏ی یادگیرندگان از منابع گوناگون که یادگیری را بیشینه می‏‏سازد، اطلاق می‏‏شود. این منابع عبارتند از زمان، مکان و منابع. افراد خودتنظیم گر در فرایند یادگیری، افرادی هستند که در استفاده از زمان به برنامه‏‏ریزی می‏‏پردازند. به این صورت که برای انجام تکالیف سخت‏‏تر زمان بیشتری اختصاص می‏‏دهند، مطالب خواندنی را با توجه زمان در دسترس تقسیم می‏‏کنند، اتلاف وقت این افراد در حداقل است. علاوه بر این، اینان همواره در هنگام مطالعه، با توجه به زمان به اولویت بندی مطالب درسی می